Był czerwiec, kilkanaście lat temu. Założyłem koszulę, wsadziłem w kieszeń dowód osobisty i wyszedłem z domu za przygodą – opowiada Aleksander Buciuta, który od piętnastu lat mieszka w barakowozie ustawionym kilka kilometrów od wsi Podleśna w gminie Dobre Miasto. Nie ma tam prądu, bieżącej wody, ogrzewania. – Nie układało mi się z kobietą. A nie lubię pożegnań. Z czystym sumieniem wyszedłem, bo nie mieliśmy dzieci, nie byliśmy małżeństwem. A mnie ciągnęło w świat. Zawszy byłem wolnym duchem.

Wcześniej pan Aleksander pracował na statkach rybackich. Jak mówi, po kilku latach w tej pracy zostaje tylko kilku ludzi na stu. – Wytrzymują tylko najwięksi twardziele. Neptunowi trzeba oddać swoje w czasie rejsu – mówi Aleksander Buciuta. – Nie wytrzymałem, po kilku latach musiałem poszukać czegoś innego. Zanim poszedłem w morze, byłem pisarzem sztabowym. To była robota! Człowiek obracał się między oficerami, wyższe sfery. Niczego mi nie brakowało. Ale wojsko się skończyło. Trzeba było szukać pracy i przygody. A kto przeżywa najlepsze przygody jak nie marynarze?

Potem pan Aleksander poznał dziewczynę. Ale po półtora roku uczucie zniknęło. Tego dnia po raz kolejny wyszedł z domu. – Wyszedłem jak stałem, bo chyba za miękki jestem na pożegnania. Trafiłem do firmy melioracyjnej, która rzucała ekipy po najróżniejszych zakątkach północno-wschodniej Polsce – opowiada Aleksander Buciuta. – I tak trafiłem do Podleśnej. Mieliśmy odwodnić bagna w pobliskim lesie. Ale firma padła, a ja znalazłem robotę w pobliskiej wsi. Na szczęście, zostawili barakowozy, więc miałem gdzie mieszkać. Ale potem straciłem pracę i przez wiele lat chwytałem się tylko dorywczych robót. Z tego żyłem. Ale do dziś najbardziej pomaga mi las. Daje opał, jedzenie. Zapuściłem tu korzenie.

A tym domem jest barakowóz. W środku panuje nienaganny porządek. – W nocy nie oświetlam się świeczką, bo nawet jej nie mam (śmiech). Ale wszystko mam tak dokładnie poukładane, że w kompletnej ciemności potrafię odnaleźć jedną zapałkę – mówi pan Aleksander. Biednie sobie żyję, ale schludnie.
– Nie brakuje panu prądu, bieżącej wody? – pytam.
– Jakbym miał jedno i drugie, żyłbym jak Lord Jim. Ale już się przyzwyczaiłem – mówi pan Aleksander. – Najważniejsze, że mam na czym zagrzać wody i ugotować jedzenie – pokazuje piecyk.

Niecałe dwa lata temu samotnie mieszkającym mężczyzną zainteresowała się pracownica Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Dobrym Mieście.
– Usłyszałam o nim od mieszkańców wsi, gdy objęłam ten rejon – opowiada Maria Pełszyk, pracownik socjalny MOPS. – Na początku tłumaczył, że nie chce pomocy. Mówił, że jest sprawny i sam sobie radzi. Ale nie miał dowodu osobistego, ubezpieczenia. Po prostu nie istniał w papierach. Ile go musiałam namawiać, żeby przyszedł do miasta i wyrobił sobie dowód. To naprawdę dobry człowiek. Nikomu krzywdy nie robi, żyje sobie według swoich praw. Ale z każdym rokiem jest starszy i może kiedyś przyjdzie czas, że będzie potrzebował pomocy. A tak naprawdę już jej potrzebuje, bo od dłuższego czasu nie może znaleźć pracy. Dlatego przydzieliliśmy mu zasiłek 170 zł i płacimy za żywność, którą weźmie ze sklepu we wsi. Ma tam na miesiąc 200 złotych kredytu.

Na pytanie o rodzinę pan Aleksander nagle posmutniał. Od prawie 30 lat nie utrzymuje kontaktu z rodzeństwem i rodzicami. – Jak wyruszyłem za przygodą, kontakt się urwał. Nie raz myślałem, żeby napisać list, ale nie wiem, co napisać. Chciałbym pojechać do rodzinnego Słupska, ale nie mam pieniędzy na bilet. I trochę się boję – przyznaje pan Aleksander. – Nie wiem czy rodzice jeszcze żyją. Wiem tylko, że moja młodsza siostra skończyła Akademię Medyczną i jest teraz terapeutką.
– Nie czuje się pan samotny? – pytam.
– (Po chwili milczenia) Tak, trochę samotny – pan Aleksander opuścił głowę. – Jakoś tak życie się potoczyło. Nie trafiła mi się druga połówka.
A teraz, jaka by chciała mieszkać w takich warunkach?
– Gdyby urząd przyznał panu mieszkanie w mieście, chciałby pan się przeprowadzić? – pytamy.
– Ooo, nie – mówi mężczyzna.

Jak mówi pan Aleksander, dopóki będzie miał siły, dopóty chciałby zostać w barakowozie. – Cały dziś jestem zaganiany. Rano idę po drewno do lasu. Jak już nazbieram, co kilka dni wyprawa do sklepu i czas na gotowanie – opowiada. – Sporo mi to zajmuje. Bo jak się nie ma do wyboru za wiele produktów, a chce się dobrze zjeść, trzeba się trochę nakombinować. Odkryłem ostatnio doskonałą sprawę, zupki chińskie. Jak nie mam ochoty na gotowanie, zalewam paczkę gorącą wodą i gotowe. Robię je najczęściej jak idę do miasta. To ponad dziesięć kilometrów. I chyba jedyną rzeczą, której mi brakuje, jest rower. Czasem czuję, że już młodzikiem nie jestem i takie wyprawy dają mi w kość.